داستان یک شهر (8)؛ مکزیکو سیتی: معماری تاریخی، هیجانی فوتبالی

طرفداری- باران بر روی چمن آزتکا فرود می آمد، اما در روحیه میگل پیوخو هررا تاثیری نداشت. در زیر همین باران سیل آسا، سرمربی باشگاه آمِریکا پنالتی های بازیکنانش در پایان بازی را به طرز جالب و وحشیانه ای جشن می گرفت. در واقع دوربین ها، به اندازه بازیکنان، بر روی پیوخو نیز زوم کرده بودند. با هر توپی که به تور می نشست، هررا هیجان زده می شد و همان شادی مخصوص خودش را انجام می داد که اکنون، همه از طریق شبکه های اجتماعی با آن آشنا هستند. این کار او، یکی از جاذبه های دربی شهر بین دو تیم آمِریکا و کروزآزول محسوب می شود.

فوتبال برای هررا به عنوان یک مربی از اهمیت بالایی برخوردار بود. او به عنوان یک مربیِ با استعداد و جوان مطرح بود که آینده ای درخشان انتظارش را می کشید.

شهر مکزیکو سیتی جاذبه های گردشگری زیادی برای توریست ها دارد. مجلات زیادی در این شهر وجود دارند که زیبایی های معماری تاریخی اینجا را معرفی می کنند، به طوری که گویی آن ها یکی از شهر های پاریس، توکیو و یا لندن را تبلیغ می کنند. جمعیت 20 میلیونی این شهر به شما اجازه می دهد که فرهنگ های گوناگون مکزیکی ها را در این شهر تجربه کنید. صحنه های فوتبالی نیز یکی از این جاذبه ها محسوب می شود. این شهر خانه 4 تیم می باشد که آمِریکا و کروز آزول از قدیم الایام با یکدیگر تقابل و تنش داشته اند، تقابلی پر تنش همانند دیگر تیم های این کشور.

اگرچه هر دو تیم در سال های اولیه قرن بیستم کار خود را آغاز کرده اند (کروزآزول در سال 1910 و آمِریکا نیز 6 سال پس از آن تاسیس شدند)، اولین دیدار بین دو تیم در سال 1964 انجام گرفت. برای درک کلاس بالای این دیدار، همین بس که هیچ یک از دو تیم تاکنون به دسته پایین تر فوتبال مکزیک سقوط نکرده اند. در حالی که هر دو باشگاه، بزرگ و پر افتخار محسوب می شوند، این آمِریکا است که در سال های اخیر، موفقیت های بیشتری را تجربه کرده است.

باشگاه آمِریکا در کنار چیواس گوادالاخارا، پر افتخارترین باشگاه های ورزشی کشور مکزیک محسوب می شوند؛ هر دو تیم 12 بار به عنوان قهرمانی Primera Division، دسته برتر فوتبال مکزیک نائل شده اند، در حالی که آزول تنها 8 بار این عنوان را کسب کرده است. در بین تیم های کوچکتر مکزیکی، یک تنفر مشترک وجود دارد و آن باشگاه آمِریکا است؛ در این میان تنفر باشگاه آزول از آمریکا پر رنگ تر است، و دلیل آن هم این است که باشگاه آمِریکا نماد مالکان ثروتمند خود محسوب می شود، یعنی Televisa که متعلق به امیلیو آزکاراگا می باشد. هواداران این تیم یک شعار مخصوص دارند: "Odiame Mas"  یا "از من بیشتر متنفر باش"، که همین نشان دهنده رویکرد و تلقی باشگاه آمِریکا در قبال دیگر باشگاه های مکزیکی می باشد.

از سوی دیگر باشگاه کروز آزول نماینده قشر طبقه کارگر مکزیک می باشد. این باشگاه بیش از یک قرن پیش توسط مالک یک کارخانه سیمان بنا نهاده شد و تا امروز نیز همچنان در مالکیت همان مجموعه قرار دارد. البته هواداری از آزول همیشه پایان خوشی ندارد! دیدار سال 2013 دو تیم، تنها نمونه ای از فراز و فرودهای احساسی هواداران آزول در طی سالیان گذشته می باشد. اگرچه آن ها یکی از بزرگ ترین تیم های کشور هستند و اغلب فصل را در مکان های بالای جدول به پایان می رسانند، شهرت ناخواسته آن ها در عدم نتیجه گیری در دیدارهای بزرگ، خود شرح حال هواداران این تیم را بازگو می کند.


در سال های اخیر، یک مَثَلی مورد استفاده قرار گرفته، که البته در مورد آرسنال بیشتر از آن استفاده می شود؛ زمانی که برای عنوان و جامی تلاش می شود اما در پایان، نتیجه کار شکست است و آن "کار کردن مثل آرسنال" است. شرایط کروز آزول در مکزیک نیز به همین گونه است. این ویژگی در کنار میل شدید این تیم به شکست آمِریکا است که باعث می شود این تیم رو به جلو حرکت کرده و به آینده امیدوار باشد.

در سال 2013 آن ها فاصله چندانی با کسب مقام قهرمانی نداشتند و اگر در سال های اخیر نیز همان رویکرد و جاه طلبی را از خود نشان دهند، بی شک جام ها و قهرمانی های بیشتری در ویترین افتخارات خود خواهند داشت. آزول در سال 2014 و با پیروزی 4 بر 0 مقابل رقیب دیرینه خود توانست، هر چند اندک، انتقام ناکامی فصل قبل خود را از فوتبال مکزیک گرفته و برای دیگر تیم ها در بازی های پیش رو خط و نشان بکشد.

کروز آزول تاریخچه جذابی دارد. پس از تصمیم مالکان مبنی بر جابجایی تیم از خاسو (که به شهر Cooperativa Cruz Azul تغییر نام یافت) به مکزیکو سیتی در سال 1970، محبوبیت این تیم چند برابر شد. این دو تیم تا سال 1996 بازی های خانگی خود را به صورت مشترک در ورزشگاه آزتکا برگزار می کردند. در همین سال این دو تیم به ورزشگاه المپیک شهر دپورتس نقل مکان کردند که امروزه به نام ورزشگاه آزول شناخته می شود.

در طی سالیان زیادی که دو تیم در یک شهر و ورزشگاه مشترک به فعالیت مشغول بوده اند، تنش بین هواداران آن ها افزایش یافته است و باعث شده دیدار های دو تیم با حساسیت زیادی انجام گیرد. دیدار بین این دو تیم که به "Clasico Joven" یا دربی جوان معروف است، با حساسیت فعلی آن اولین بار در سال 1972 شکل گرفت که آزول موفق شد در آخرین روز لیگ در ورزشگاه آزتکا، با نتیجه 4 بر 1 آمِریکا را مغلوب کند. 

شاید این مساله اندکی عجیب به نظر آید که رقابت و دشمنی این دو تیم، اولین بار با پیروزی تیم آزول کلید خورد، آن هم در شرایطی که آمِریکا پیروز بلامنازع در تقابل های دو تیم محسوب می شود. در حال حاضر باشگاه آزول و هوادارنش در حسرت روزهایی به سر می برند که به صورت پیاپی در مقابل آمِریکا پیروز میدان می شدند، درست همانند بازی های دو تیم در سال 1972.

با تصمیمات نا بجای گیلرمو آلوارز کوئواس، مدیر باشگاه آزول، روزهای درخشان این تیم در دهه 1970 اکنون تنها به خاطره ای دور می ماند. چندین بازیکن خارجی این تیم پس از انتقال به مکزیکو سیتی نتوانستند انتظارات را برآورده کنند، که از جمله این بازیکنان می توان به ژائو روخاس، آریل روخاس و فرناندو بلوشی اشاره کرد. دلیل دیگر ناامیدی هواداران این تیم، ناکامی در کسب عنوان و قهرمانی در دو دهه گذشته می باشد.


یکی از افتخاراتی که باشگاه آزول از آن خود می داند این است که این تیم، شاکله اصلی تیم ملی فوتبال مکزیک را شکل می دهد. آزول در دوران درخشان خود، فرناندو باستوس، ستاره گلزن مکزیکی و همچنین الادیو ورا، مهاجم پاراگوئه ای را نیز در ترکیب خود داشته است. کسب 6 عنوان قهرمانی در لیگ در دهه 1970 باعث شد لقب "ماشین" به باشگاه آزول اطلاق شود؛ لقبی که به خوبی برازنده یک تیم فوتبال است.

اما از آن دوره تا به امروز، این باشگاه شرایط خوبی را سپری نکرده است؛ دورانی که هواداران آمِریکا شاهد افول تیم رقیب بودند و در عوض، خود با سرمایه هنگفتی که در اختیار داشتند توانستند با به خدمت گیری ستارگان آمریکای جنوبی، دوران پرشکوه خود را در دهه 1980 رقم زنند. این انتقال قدرت در بین دو تیم، تنها به مانند هیزمی بود که آتش دشمنی و تقابل دو تیم را شعله ورتر کرد. در این دوران، آزول به دنبال یافتن ثبات و به چالش کشاندن برتری آمِریکا بود. رویارویی های دو تیم در تقویم ورزشی کشور مکزیک همیشه به عنوان یک اتفاق خاص ثبت می شود.

آری، El Clasico Jove یا همان دربی شهر مکزیکو سیتی به "دیدار نوپا (جوان)" معنی شود که دلیل آن نیز قدمت نه چندان زیاد آن است. اما نباید فریب این نام را خورد! این دربی شاید قدیمی ترین نباشد، اما در ژانر خود یکی از بهترین هاست. هیجان فوتبالی، و این دقیقا همان چیزی است که این دربی را در شهر مکزیکو سیتی پر رونق و هیجان انگیز می کند و باعث می شود این دیدار به یکی از بهترین تقابل های دنیای فوتبال تبدیل شود.

به قلم مت گالت برای سایت TheseFootballTimes

داستان یک شهر (1)؛ بارسلونا: تقابل همیشگی با دولت مرکزی، تبِ دربی کاتالونیا

داستان یک شهر (2)؛ بوگوتا: شهر سیاستمداران و قانون گذاران، باشگاه میلیونرها

داستان یک شهر (3)؛ میلان: دیار خوشتیپان، خاستگاه دلامادونینای پرتنش و مهیج

داستان یک شهر (4)؛ تهران: هیجان سرخابی، شهر دود و دربی

داستان یک شهر (5)؛ کازابلانکا: از استعمار تا استقلال، خانه راجا و الوداد

داستان یک شهر (6)؛ استانبول: محل تلاقی اروپا و آسیا، دربی بین قاره ای

داستان یک شهر (7)؛ نیویورک: شهر آسمان خراش ها، خانه ستارگان پا به سن گذاشته دنیای فوتبال