کونته: پس از قهرمانی لاتزیو، شش روز نخوابیدم؛ چهار فینالِ پیاپی اروپایی، موفقیت بزرگی بود

طرفداری-  سرمربی ایتالیایی باشگاه چلسی، مصاحبه مفصلی را با شبکه اسکای اسپرت ایتالیا انجام داده که بخشی از آن به دوران کودکی و نوجوانی اش مربوط می شود. وی همچنین از دوران مربیگری اش در یوونتوس گفته است. در این بخش از مصاحبه، کونته از انتقالش به یوونتوس به عنوان بازیکن و سختی های آن سخن گفته است:

در نوامبر سال ۱۹۹۱ به یوونتوس رفتم. انتقال بزرگی بود و البته اولین انتقال دوران فوتبال من(کونته بعد از یوونتوس تا پایان دوران فوتبالش در این تیم ماند). در آغاز با خودم فکر کردم که چرا دارم چنین کاری می کنم؟ پول بیشتری در می آوردم اما از خانه، خانواده، دوستانم و دریا دور بودم. فقط برای این در یووه ماندم که نمی خواستم به عنوان یک شکست خورده برگردم. وقتی که به تورین رسیدم، مه شهر را فرا گرفته بود و هوا سرد بود! در همان زمان رفقایم در خانه کنار ساحل بودند! واقعا تطبیق پیدا کردن کار سختی بود.

کونته ادامه می دهد:

بازیکنانی مثل روبرتو باجو و توتو اسکیلاچی کنارم بودند و من نمی توانستم مانند یک زوج با آنها رفتار کنم. جووانی تراپاتونی اولین بار در بازی برابر بایرن مونیخ به من اعتماد کرد. ما آن بازی را ۱-۰ باختیم زیرا من پاسی اشتباه به استفانو تاکونی دادم! هنوز تیتر روزنامه ها یادم می آید. فردا با حالتی داغون به تمرین رفتم و تراپاتونی از ناکجا آباد جلویم ظاهر شد و کاملا خواند چه چیزی در ذهنم می گذرد: همچنان که به اشتباه دیروز فکر نمی کنی؟! بابا بیخیال! به آینده فکر کن. تو برای سالها اینجا خواهی بود و همه چیز خوب پیش خواهد رفت. اگر تراپاتونی آنجا نبود، نمی دانم که آیا در یوونتوس می ماندم یا خیر.

دوران لیپی؟

یادم می آید که لیپی با جاه طلبی زیاد و قاطعیت از ناپولی به یوونتوس آمد. او خیلی مهم بود زیرا می توانست به ما بگوید دقیقا چه می خواهد. با شکست برابر فوجا، به بدترین حالت ممکن رسیدیم. لیپی به ما گفت اگر قرار است ببازیم، باید در حال مبارزه این اتفاق رخ دهد. پس از آن حمله کردیم، فشار آوردیم و بازی را از رقیب گرفتیم.(یوونتوس در ادامه فصل قهرمان می شود). لیپی در انگیزه دادن به ترکیب و انتقال ایده ها عالی بود. فکر می کنم مهمترین چیز برای یک مربی این است که دید واضحی داشته باشد و آن را کاملا به بازیکنانش منتقل کند.  وی همچنین قادر بود به تیم انگیزه دهد، حتی مواقعی که سه روز یک بار بازی می کردیم. یوونتوس چهار سال پیاپی در فینال های اروپایی حاضر بود و اگر حالا به آن نگاه کنید، متوجه می شوید چه موفقیت بزرگی بود.

کاپیتانی در یوونتوس؟

زمانی که بازوبند را می گیرید، لحظه مسئولیت داشتن از راه می رسد. هر کسی دوست ندارد مسئولیت بر عهده بگیرد. خیلی مهم است که برای یک کاپیتان، تیم مهم تر از علایق شخصی باشد، حتی اگر این کار برایش هزینه زیادی داده باشد. اسکودتوی اول خیلی احساسی بود. همچنین من هنوز اسکودتویی که در روز آخر در اودینه بدست آوردیم را به یاد دارم. پس از اینکه با آنچلوتی در روز آخر، اسکودتو را در پروجا از دست دادیم، برای هفت روز خوابم نبرد. حتی چشمک هم نمی توانستم بزنم. اسکودتویی را از دست دادیم که تصور بر این بود همین حالا برده ایم!