درس بزرگ برای ستاره های ایرانی: یانسن باشیم و استرلینگ، نه!

صبح به صبح، خبری تازه از کوچ یک ستاره ایرانی دیگر به فوتبال قطر روی خروجی خبرگزاری ها آرام می گیرد تا ستاره های ایرانی، مهمانان پرشمار لیگ ستارگان قطر باشند. لا به لای همین خبرهای مربوط به پیوستن کایپتان تیم ملی و کایپتان پرسپولیس و آقای گل لیگ برتر به فوتبال قطر، خبری حیرت انگیز از آلمان مخابره می شود. خبری از مدافع/وینگ چپ 1.90 سانتی متری هامبورگ، که صاحب قلب کوچکی ست! مارسل یانسن 29 ساله بعد از 7 سال بازی برای هامبورگ، در این تابستان نامش را در فهرست مازاد باشگاه دید. او که سابقه 45 بازی ملی برای مانشافت را دارد و مهره ای شناخته شده در فوتبال آلمان به شمار می رود، بعد از کنار گذاشته شدن توسط هامبورگی ها، با پیشنهاد خوب بنفیکا مواجه شده اما ک تصمیم عجیب گرفته است. یانسن دیگر نمی خواهد به فوتبال ادامه بدهد. دلیل؟ او به گفته خودش، دوست ندارد پیراهن تیم دیگری غیر از هامبورگ را بپوشد و به لوگوی باشگاهی به جز هامبورگ محبوبش بوسه بزند! این وسط، یک نفر باید از هامبورگی‌ها سوال کند که چطور می توانند قید چنین بازیکن وفاداری را بزنند؟ اینکه تصور کنیم در فوتبال اروپا، همه بازیکنان چنین روند وفادارانه ای را دنبال می کنند و از این موضوع به عنوان بهانه ای تازه برای تاختن به ستاره های داخلی استفاده کنیم، هرگز مبتنی بر حقیقت نخواهد بود. در فوتبال اروپا نیز این اتفاق، شگفت انگیز تلقی می شود. آنجا، بازیکنانی مثل استرلینگ نیز وجود دارد که به بهانه بیماری(لابد سرگیجه ناشی از شمردن پول ها!) جلسه های تمرینی لیورپول را دور می زنند تا برای تیم دیگری بازی کنند و پول بیشتری بگیرند! در فوتبال اروپا، مهره هایی مثل یانسن و بازیکنانی مثل استرلینگ وجود دارند و ما، دوست داریم که ستاره های فوتبال مان را در اقلیت یانسن ها مشاهده کنیم و نه پراکنده در اکثریتِ تلخِ استرلینگ ها!