آشنایی با تاماش دارنی، شناگر مطرح مجارستانی؛ از چهار عمل جراحی بر روی چشم تا چهار مدال طلای المپیک
طرفداری | تاماش دارنی (Tamás Darnyi) زاده سوم ژوئن 1967 در شهر بوداپست مجارستان است. او با دیدن آگهی در یک روزنامه، شنا را یاد گرفت و از سال 1980، به صورت حرفهای وارد این ورزش شد و در مسابقات نوجوانان اروپا شرکت کرد. اولین افتخار دارنی، در سال 1982 و مسابقات قهرمانی جوانان اروپا در اینسبروک رقم خورد و این شناگر، موفق به کسب سه مدال طلا در ماده‌های 200 متر و 400 متر آزاد و 200 متر پروانه شد. او در ماده 200 متر کرال پشت، به مدال نقره و در 100 متر پروانه، به مدال برنز رسید.
او پس از حضور در مسابقات قهرمانی جوانان، موفق به حضور در تیم ملی بزرگسالان مجارستان شد. در حین یک برف‌بازی با دوستان، چشم چپ دارنی پس از برخورد با یک گلوله برفی آسیب دید و باعث شد تا دید او تار شود. این مساله در سال 1983 تبدیل به معضل این شناگر جهت حضور در ورزش حرفهای شد و او تصمیم به درمان این معضل خود گرفت. او به یک چشم‌پزشک مشهور آلمانی در کلن مراجعه کرد و زیرنظر این دکتر، مجبور به چهار عمل جراحی بر روی چشمش شد. پس از بازگشت به مجارستان، دارنی ادعا کرد که برای نخستین بار، فرودگاه کشورش را به بهترین شکل خود دیده است. گرفتن جواز حضور در مسابقات شنا، چالش بعدی دارنی بود که با نامه او به مسئولین مربوطه، حل شد. او می‌توانست پس از بهبود مصدومیتش، در المپیک 1984 شرکت کند اما مجارستان به جمع کشورهای تحریم کننده این المپیک پیوست و دارنی نیز موفق به حضور در بزرگترین آوردگاه خود نشد.
حضور در مسابقات قهرمانی اروپا در سال 1985 صوفیه و کسب دو مدال طلا و حضور در مسابقات قهرمانی جهان در سال 1986 در مادرید و دو مدال طلای دیگر، از جمله تجربیات بعدی دارنی پس از درمان مصدومیت چشمی خود بود. او رکورد خود را در مسابقات جهانی استراسبورگ در سال 1987، بهبود بخشید و یکی از امیدهای کشورش در المپیک 1988 سئول شد. در المپیک، دارنی موفق به یک نمایش خوب از خود شد و در ماده‌های 200 متر و 400 متر آزاد، به مدال طلای المپیک رسید و مایه افتخار کشورش شد. او در 200 متر آزاد، با ثبت زمان 2:00:17، زودتر از رقبای خود از کشورهای شوروی، آلمان غربی و شرقی به خط پایان رسید. در 400 متر آزاد نیز او با ثبت زمان 4:14:75 توانست جلوتر از رقبای اهل ایتالیا و آمریکا به مدال طلای المپیک دست یابد.
این شناگر مطرح مجارستانی عقاید خاصی داشت و همیشه کفش‌هایش در اولین قهرمانی خود را با ساک خود، به مسابقات می‌آورد و این عمل، در المپیک تکرار شد. او پیش از هر مسابقه، تنی به آب می‌زد و به نوعی قلق‌گیری می‌کرد. دارنی پس از مدال طلای المپیک، به عنوان برترین ورزشکار سال مجارستان انتخاب شد. او در سه ماده مسابقات اروپایی سال 1989 در بون، به سه مدال طلا می‌رسد. سه طلا در مسابقات جهانی 1991 در شهر پرت، افتخار بعدی کارنامه دارنی بود و او در این مسابقات، رکورد ثبت‌شده خود در المپیک را دو ثانیه کاهش می‌دهد. المپیک 1992 بارسلونا، آوردگاه بعدی این شناگر بود و او در دو ماده 200 متر و 400 متر آزاد، دو مدال طلای المپیک قبلی خود را تکرار کرد و بار دیگر، مجارستان را به دو طلای المپیک رساند. در فینال ماده 200 متر این دوره از المپیک، دارنی توانست با وجود عقب‌افتادن از چهار نفر، در نهایت با ثبت زمان 2:00:76، مدال طلای المپیک را تصاحب کند. در ماده 400 متر نیز همین سناریو تکرار شده بود و او با ثبت زمان 4:14:23 به مدال طلا رسید. او پس از المپیک، فقط به یک مدال رسید و موفق به کسب مدال طلای مسابقات اروپایی شفیلد در سال 1993 در ماده 400 متر آزاد شد و در ماده 200 متر آزاد، توفیقی نداشت. دارنی دیگر همانند قبل، به رکوردهای بهترین خود در شنا نمی‌رسید. او ترجیح داد در نقطه اوج بماند و تصمیم گرفت دیگر شنا نکند. او تسلیم وسوسه حضوری دوباره در المپیک و مدال‌های مسابقات جهانی نشد و با مدال‌های طلای خودش و شکست‌ناپذیری شناخته شود. او پس از بازنشستگی، یک مدرسه شنا افتتاح کرد و به تربیت جوانان علاقمند به این ورزش پرداخت. دارنی هشت سال به عنوان برترین شناگر سال مجارستان و پنج سال به عنوان برترین ورزشکار سال این کشور انتخاب شد. او در سال 1992، دارای نشان صلیب افتخار در مجارستان شد و از سال 2000، نامش در تالار مشاهیر ورزش شنا، جاودانه شده است.
