پایان قصه سرجی روبرتو و بارسلونا؛ قهرمان مرده را عشق است!

طرفداری | 14 فصل در تیم بزرگسالان؛ 373 بازی و 22 جام قهرمانی برای بازیکنی که هرگز سوپراستار نبود، توانایی فنی چشمگیری نداشت و الگوی کسی نبود. بدون غنای تکنیکی، ساده ساده. از 19 گلی که برای تیم محبوبش به ثمر رسانده، یک گل برای همیشه در تاریخ ثبت شده؛ همان گل به ظاهر ساده اما سحرانگیز در یک‌چهارم نهایی لیگ قهرمانان اروپا فصل 17-2016 مقابل پاری‌سن‌ژرمن.

سرجی روبرتو با پیراهن بلوگرانا 2 بار قهرمان لیگ قهرمانان اروپا، 7 بار قهرمان لالیگا، 6 بار قهرمان کوپا دل ری، 5 بار قهرمان سوپرجام اسپانیا، یک بار قهرمان سوپرجام اروپا و یک بار قهرمان جام باشگاه‌های جهان شده است. کارنامه‌ای که برای هر بازیکنی پر و پیمان است اما شاید برای بازیکنی که با بهترین نسل تاریخ بارسلونا در یک تیم بود، نه! سرجی روبرتو به عنوان هافبک در فصل 11-2010 کارش را با بارسلونا آغاز کرد و در همان فصل به همگان ثابت کرد که اصول اولیه بازی در بارسلونا را می‌داند: «سرت را بالا بگیر و پاس بده، پاس بده، پاس بده!»

بارها و بارها در پست‌های مختلف از او بازی گرفتند و اطاعت کرد. آنقدر ماند که فراموش کرد بهترین موقع برای رفتن، چه زمانی است؛ او از ژاوی و اینیستا خیلی آموخت، بسیار تلمذ کرد اما چیزی که نیاموخت، این بود که تا وقتی قهرمان قصه تبدیل به آنتاگونیست نچسب و منفوری نشده، باید برود. ماند تا همه کاپیتان اول بودنش در بارسلونا را به تمسخر بگیرند.

ماند و موقعی رفت که کسی دلتنگش نمی‌شود؛ جز آنهایی که می‌دانند او متخصص بازی در الکلاسیکو بود؛ می‌دانستند تعداد پاس‌گلهای او در الکلاسیکو از زیدان، اینیستا، کریستیانو رونالدو، مودریچ و کروس بیشتر است. جز آنهایی که فراموش نکردند پسرک اهل تاراگونا در ایالت کاتالونیا، گفته بود از کودکی رویای پوشیدن پیراهن آبی و اناری را بر سر داشته. همان بازیکنی که وقتی لوییز انریکه در مورد او گفت:«حتی نمی‌تواند یک دروازه 20 متری را باز کند»، از او کینه نگرفت. فقط دوید و دوید. سرجی روبرتو را نه با ستاره بودنش به یاد می‌آوریم و نه با سوپرگلی که هرگز نزده؛ فقط می‌دانیم او ‌می‌خواست برای تیمش مفید باشد و با یک خوشحالیِ نه چندان ماندگار در شب گلزنی در الکلاسیکو، به هواداران بارسا بگوید: من هم به اندازه شما عاشق این پیراهنم.