آنالیز اختصاصی نبرد منچسترسیتی - لیورپول؛ تقابلی دلچسب که همه چیز داشت

اختصاصی طرفداری | منچسترسیتی با تساوی 1-1 برابر لیورپول و البته پیروزی 1-0 آرسنال برابر برنتفورد، صدر جدول را از دست داد تا سناریوی امتیاز از دست دادن‌های متوالی تیم‌های بالانشین لیگ برتر انگلیس ادامه داشته باشد. پیروزی یکی از دو تیم استون ویلا و تاتنهام که مقابل یکدیگر قرار می‌گیرند، باعث می‌شود تا نفس‌های سه تیم پشت سر آرسنال احساس شود و پس از 13 هفته یکی از نزدیک‌ترین رقابت‌های قهرمانی در تاریخ لیگ برتر انگلیس را ببینیم.

پرس و ضدپرسی که با دفعات گذشته متفاوت بود!

لیورپولِ یورگن کلوپ به پرس از بالای بسیار سنگین و بی‌رحمانه معروف است و حالا آن‌ها برای کنترل مرکز زمین تصمیم گرفته بودند دست از این سیستم بردارند و با ارائه Mid-Block که در تمامی جدال‌های بزرگ انگلیسی دیده می‌شود، به تحت فشار گذاشتن حریف پرداختند. سیستم 1-1-3-1-4 لیورپول با قابلیت تبدیل به 2-3-1-4، 8 بازیکن را در حالت خطی قرار می‌داد و در ادامه نیز با حضور کرتیس جونز و داروین نونیز، حالتی آزاد در خط حمله ایجاد می‌شد و 2 بازیکن ذکر شده خط دفاعی حریف را تحت فشار می‌گذاشتند. به هنگام مالکیت سیتیزن‌ها در سمت راست زمین لیورپول جونز به خط حمله می‌رفت و پس از انتقال توپ به سمت دیگر زمین، جونز به عقب می‌رفت و نونیز جای او را در خط حمله پر می‌کرد. در لحظاتی نیز لیورپول برای بیشتر کردن فشار، دو بازیکن را در یک راستا قرار می‌داد.

منچسترسیتی نیز خلاف دیگر بازی‌های خود، سه دفاعه بازی نکرد و صرفاً تصمیم نگرفت که مانوئل آکانجی را به خط هافبک بیاورد؛ بلکه رودری به جای این مدافع سوئیسی در خط دفاع حاضر می‌شد تا نبود او احساس نشود. در ادامه به لطف دوندگی‌های زیاد و البته جایگیری‌های خوب بازیکن پیشین دورتموند، بازیکن صاحب توپ او را نزدیک به خود می‌دید و به راحتی توپ از زیر فشار خارج می‌شد.

سیستم پرس منچسترسیتی اما به طور کامل متفاوت بود. فودن به عقب می‌رفت و جای خالی برناردو سیلوایی را پر می‌کرد که با ارلینگ هالند، جرمی دوکو و خولیان آلوارز در یک راستا قرار می‌گرفت تا سیستم خطی و یا همان Mid-Block را شکل دهد. نکته پرسینگ سیتی به همینجا ختم نمی‌شود و 4 بازیکن ذکر شده با حرکت رو به جلو، سیستم خطی را به یک پرس خطی در جلوی محوطه جریمه شکل می‌‌دادند که چند اشتباه را از سوی آلیسون بکر به همراه داشت. اینجا بود که یورگن کلوپ تصمیم گرفت تا از ترنت الکساندر آرنولد برای عبور از این سیستم خطی کمک بگیرد. بنابراین سرمربی آلمانی با به کارگیری تاکتیک Inverted Full-Back و قرار دادن ژوئل ماتیپ در سمت راست خط دفاعی، شماره 66 تیم خود را بین بازیکنان پرس کننده قرار می‌داد تا بتوانند رویکردی تهاجمی‌تر ارائه دهند.

همه چیز فدای هافبک؛ هافبک فدای همه چیز!

دو تیم تمرکز خود را به طور کامل در میانه زمین گذاشته بودند. جنگ میانه زمین یکی از فیزیکی‌ترین فوتبال‌های این فصل اروپا را رقم زده بود و دو تیم بیشترین فشار را در این منطقه از زمین احساس می‌کردند. هنگامی که لیورپول سعی داشت با مغز متفکر خود یعنی دومینیک سوبوسلای به سمت دروازه حریف حرکت می‌کرد و منچسترسیتی نیز با 4 بازیکن این ستاره مجارستانی را احاطه می‌کردند. جذاب‌ترین نکته به حضور غول نروژی یعنی ارلینگ هالند در مرکز زمین برمی‌گردد. ستاره شماره 9 تصمیم گرفت تا نفر اول درگیری با سوبوسلای باشد و با قلدری هرچه تمام‌تر نیز موفق شد که توپ را از وی پس بگیرد.

لیورپول اما برخلاف سیتیزن‌ها صرفا به میانه زمین تمرکز نمی‌کرد و بلکه از عناصر خود در میانه زمین نیز در امور دفاعی کمک می‌گرفت. الکسیس مک‌آلیستر در کنار کرتیس جونز قرار می‌گرفت تا منطقه 5 (جلوی محوطه خودی) را پر کنند و جلوی دو مدافع مرکزی قرار می‌گرفتند. سوبوسلای در کنار ترنت الکساندر آرنولد، سمت راست را پوشش می‌داد و دیوگو ژوتا نیز وظیفه‌ای مشابه سوبوسلای را در کنار فولبک سمت چپ یعنی کوستاس سیمیکاس انجام می‌داد. نونیز و صلاح نیز دو بازیکن اصلی در خط حمله بودند و ضدحملات از جانب این دو بازیکن نشأت می‌گرفت.

حرکات در میان بازیکنان؛ تنها راه رسیدن به دروازه حریف

لیورپول اغلب پرس‌های خود را در مرکز زمین شکل می‌داد و منچسترسیتی نیز سعی داشت که از این فشردگی استفاده کند و با حرکت در میان بازیکن حریف، به دروازه آلیسون بکر برسد. تک گل ارلینگ هالند در این مسابقه به طور کامل نشان می‌دهد که این بازیکن با قرارگیری میان ویرجیل فن‌دایک و ژوئل ماتیپ و البته حرکت ناتان آکه از بین سه بازیکن لیورپول چگونه دروازه تیم قرمزپوش را باز می‌کند.

ترنت الکساندر آرنولد نیز که در میانه زمین دیده می‌شد، علاوه بر حرکت خود در راستای ضدپرس، پاس‌هایی را همسو با این مسئله ارسال می‌کرد. داروین نونیز پس از مارک (حذف از جریان بازی) محمد صلاح، به عنوان رأس حملات شاگردان یورگن کلوپ دیده می‌شد. دیوگو ژوتا نیز به سمت چپ داروین نونیز می‌رفت تا کایل واکر را با خود به مرکز بیاورد و کوستاس سیمیکاس با نفود به محوطه جریمه، فضایی ایده‌آل را در اختیار داشته باشد.

دو مسئله موجب عبور از فشردگی خط هافبک یک تیم می‌شود. در گام اول به عقب آمدن یک بازیکن جهت فضاسازی به همراه بازی تک‌ضرب است. حرکت محمد صلاح در میانه زمین باعث شد تا دومینیک سوبوسلای در یک موقعیت عالی قرار بگیرد و مهاجم مصری نیز او را با پاسی تک‌ضرب صاحب توپ کرد. این هافبک مجارستانی که یک بازیکن با قابلیت ارسال پاس ریسکی می‌باشد، ضربه خود به توپ را پیش از عبور داروین نونیز از خط مرکزی وارد می‌کند و موقعیتی خوب را ایجاد می‌کند.

نکته دوم به کم‌کاری خط هافبک لیورپول در یارگیری نفر به نفر برمی‌گردد. کافی‌ست به حرکت مانوئل آکانجی نگاه کنید. این مدافع-هافبک سوئیسی با حرکت بدون توپ، یار مقابل خود یعنی دومینیک سوبوسلای را محو می‌کند و بنابراین به راحتی نزدیک به برناردو سیلوا قرار می‌گیرد تا با پاسی کوتاه صاحب توپ شود و دو هافبک لیورپول از جریان دفاعی کنار بروند.

تغییراتی که در نیمه دوم از سوی دو تیم دیده شد

منچسترسیتی که در نیمه اول تنها در یکی از حملات موفق ظاهر شد و در دیگر صحنه‌ها به دری بسته خورد، تصمیم گرفت که نیمه دوم را با سیستم محتاطانه و 3-2-2-3 شکل دهد. مانوئل آکانجی در کنار رودری در مرکز زمین دیده می‌شد تا تاکید پپ گواردیولا در میانه زمین و حفظ مالکیت به چشم بیاید. خولیان آلوارز، فیل فودن و ارلینگ هالند از خط حمله به عقب باز می‌گشتند و پشت سر خود نیز برناردو سیلوا و جرمی دوکو را می‌دیدند. هر چند جلو آمدن مانوئل آکانجی فضایی را در اختیار دیوگو ژوتا قرار می‌داد که با خوش‌شانسی این مناطق توسط بازیکنان لیورپول مورد استفاده قرار نگرفت.

در ضدحملات نیز، حملات از سمت بهترین بازیکن این دیدار یعنی جرمی دوکو شکل می‌گرفت. وینگر بلژیکی که 12 دریبل موفق و 18 برتری در نبردهای زمینی به ثبت رسانده بود، تمامی حملات را در نیمه دوم آغاز می‌کرد و خولیان آلوارز به عنوان یک بازیکن شماره 10، پشت محوطه جریمه حاضر می‌شد تا پاس‌های کات‌بک این بازیکن تکنیکی و خوش‌فکر را دریافت کند اما ضربات آخر سیتیزن‌ها چنگی به دل نمی‌زد.

لیورپول نیز در حملات تمرکز خود را بر فضاسازی گذاشت. ترنت الکساندر آرنولد که در میانه زمین دیده می‌شد و کودی خاکپو نیز پس از حضور به جای سوبوسلای، نزدیک به محمد صلاح بازی می‌کرد تا بتواند فضایی را در اختیار این ستاره مصری قرار دهد. این هافبک شماره 10 در صحنه تک گل لیورپول نیز، با حرکتی هوشمندانه به محوطه جریمه، یک مسیری را در راستای دروازه باز کرد تا صلاح با سپردن توپ به کاپیتان دوم لیورپول، پایه‌گذار گل تساوی لیورپول باشد.

لیورپول نیز پس از گلزنی تصمیم گرفت که حالت 1-5-4 خطی را به نمایش بگذارد. محمد صلاح پس از خروج نونیز به عنوان تک مهاجم حاضر شد تا با سرعت خود، مدافعان منچسترسیتی را آزارد دهد و لوئیس دیاز، رایان خرافنبرخ، واتارو اندو، کودی خاکپو و هاروی الیوت، 5 بازیکنی بودند پشت سر صلاح حاضر بودند و شماره 18 لیورپولی‌ها، یک خط جلوتر و نزدیک به لوئیس دیاز بازی می‌کرد.

نتیجه گیری

دو تیم بازی را به شکلی محتاطانه شکل دادند و پس از چند ضدحمله سیتیزن‌ها فشاری سهمگین به حریف وارد کردند. تیم کلوپ در نیمه اول عملکردی نه چندان جالب را در خط دفاع به نمایش گذاشت. به نوعی آن‌ها دفاع کردند ولی درست دفاع نکردند! فضاهای بسیار زیادی در اختیار مهاجمان منچسترسیتی قرار گرفت اما آن‌ها نتوانستند دروازه آلیسون بکر را بیش از یک بار باز کنند. منچسترسیتی نیز با در اختیار گذاشتن فضای بین خط هافبک و خط دفاع، کار لیورپول را در ضدحملات آسان‌تر می‌کرد و ضعف بسیار خطرناکی را در اختیار حریف قرار دادند. آن‌ها حالا رقابتی تنگاتنگ را با آرسنال دارند و باید ببینیم که شرایط در ادامه این قتلگاه انگلیسی به کجا ختم خواهد شد!