آکادمی‌ها منبعی برای پول درآوردن باشگاه‌ها
ساختن با جوانان را فراموش کنید؛ آکادمی های باشگاه اکنون فقط برای درآمدزایی هستند
طرفداری | چگونه یک سلسله فوتبال تأسیس کنیم؟ برای دهه‌ها، فرمول متعارف و بلندمدت ایجاد برتری در یک تیم جوان و نوپا، جذب استعدادهای مکمل و تکیه به کسانی بود که ارزش‌های باشگاه را با تمام وجود خود حس می‌کنند. این کار باعث می‌شد تا استانداردهایی بین بازیکنان ایجاد شود. همچنین مربی یک تیم می‌توانست رختکن را به‌خوبی اداره کند. بزرگ‌ترین تیم‌های فوتبال اروپا تقریباً همیشه پایه‌های خود را بر روی سیستم‌های جوانان گذاشته‌اند - بارسلونا پپ گواردیولا، میلان آریگو ساکی که توسط مدافعان میلانلو ساخته شده بود، یوهان کرایف و دیگر فارغ‌التحصیلان آژاکس، تیم بایرن‌مونیخ به رهبری فرانتس بکن‌باوئر - همگی از این الگو پیروی می‌کردند. همین امر در مورد فوتبال انگلیس نیز صدق می‌کند. با بازبی بیبز و کلاس 92 منچستریونایتد و لیدز دان ریوی و دوستان.
جوانان و نوجوانان همیشه در کنار هم بودند و روحیه جمعی و تجربه مشترک رشد خود را به سلاحی برنده تبدیل می‌کردند. لیورپول دهه‌های 1970 و 1980 این روند را با استعدادهای رده‌های پایین‌تر به اجرا در آورد، بازیکنان بومی همانند تامی اسمیت، فیل تامپسون یا جیمی کیس. آیا این فرمول همچنان می‌تواند در فوتبال مدرن موفق باشد؟ مطمئناً نه. در صنعت جهانی شده امروزی، باشگاه‌های بزرگ اروپایی آکادمی‌های خود را در حال حاضر به‌جای پایه و اساس، تبدیل به یک جریان درآمدزا کرده‌اند. نشانه‌ای فقط برای نمایان کردن استعداد بازیکن جوان خود به دیگر تیم‌های مطرح و فروش آنها با مبالغ هنگفت. کامرون آرچر با ضربه‌ای زیبا برای اولین‌بار برای شفیلد یونایتد مقابل اورتون گل‌زنی کرد. بیلی گیلمور جوان، خط هافبک روبرتو درزبی برایتون را کامل کرد، درحالی‌که لوئیس هال خرید جدید نیوکاسل در تابستان از روی نیمکت نظاره‌گر بازی بود. کول پالمر با بازی در 38 دقیقه برای چلسی نظاره‌گر شکست تیمش مقابل ناتینگهام فارست بود. اما قرار نبود این‌طور باشد. آرچر در استون‌ویلا به‌عنوان یک مهاجم بااستعداد برای آینده به‌حساب می‌آمد. گیلمور آماده بود تا نیاز چلسی در خط هافبک را برطرف کند. لوئیس هال که از هشت سالگی در چلسی توپ می‌زد، بهترین بازیکن سال آکادمی فصل گذشته بود. اما پالمر، با انتقالش به چلسی همه را به شوک فرو برد. استعدادی درخشان که می‌توانست به‌عنوان جایگزین ریاض محرز انتخاب شود. با گل‌زنی در سوپرجام اروپا و کامینیوتی شیلد، پالمر نشان داد چه استعداد درخشانی دارد. پالمر می‌توانست همانند فیل فودن شود. اما به یکباره با انتقال به چلسی تمام رویاها و آینده‌نگری‌ها به باد رفت.
پول، مثل همیشه، دلیل اصلی این اتفاقات است. علت انجام این اقدام، قوانین فیرپلی مالی است. باشگاه‌ها نوجوانان و جوانان را با هزینه ناچیز خریداری کرده و سپس با پرورش‌دادن آنها و مانور دادن روی استعدادهای آنها، با مبالغ گزاف و هنگفت به فروش می‌رسانند. باشگاه‌ها مدت‌هاست که از مجموعه جوانان خود فقط به‌عنوان مراکز سودآور نگاه می‌کنند. منچستریونایتد در دهه‌های 1990 و 2000 استعدادهای خود را با ضمانت الکس فرگوسن به باشگاه‌ها فروخت. بر اساس آخرین رخ‌داد‌ها، بازیکنانی که انتظار می‌رفت ستون اصلی یک تیم را تشکیل دهند، باشگاه‌ها به دلیل دریافت مبلغ‌های چشمگیر مجبور به فروش آنها می‌شوند. میسون مانت با پیراهن یونایتد، عادت‌کردن به آن را می‌طلبد. نه‌تنها به این دلیل که به نظر می‌رسید او مردی تک باشگاهی و به سبک جان تری چلسی باشد. بلکه بازیکنانی مانند مانت زمانی به حفظ هویت یک باشگاه کمک کرده‌اند، اما در زمان طنین‌اندازی با بازیکنان جهانی، دیگر چه کسی به یک قهرمان محلی نیاز دارد؟ شاید تنها آرسنال، با بوکایو ساکا به‌عنوان بازیکن موردعلاقه هواداران و ادی نکتیا مورداعتماد میکل آرتتا به‌عنوان مهاجم ذخیره، هنوز استعدادهای بومی را دنبال می‌کند.
چلسی بابت انتقال مانت به منچستریونایتد رقم اولیه 55 میلیون پوند را دریافت کرد. آنها سرمایه‌گذاری میلیارد پوندی خود را روی بازیکنان با دستمزدهای ارزان‌تر و قراردادهای طولانی‌تر از آنچه که مانت آماده پذیرش آن بود، انجام دادند. دریافت ۱۰۰ میلیون پوند از فروش میسون مانت، روبن لوفتوس چیک، اتان آمپادو و کالوم هادسون. این دسته از بازیکنان به فروش رسیده زمانی یک مجموعه جوانان فاتح در تمام جام‌های ممکن بودند - 9 بار فینالیست، برنده جام حذفی جوانان در 11 سال - بنابراین سرمایه اولیه را برای آشفتگی بازار نقل‌وانتقالات تاد بولی فراهم کردند. لوئیس هال آخرین نفر در این فهرست بود.
فراتر از 40 میلیون پوند برای پالمر، منچسترسیتی سرمایه قابل‌توجهی برای کسب درآمد از بازیکنان با حداقل حضور در تیم اصلی به دست آورده است. تابستان گذشته، ساوت‌همپتون مجموعاً 38.5 میلیون پوند برای گاوین بازونو، خوان لاریوس، ساموئل ادوزی و رومئو لاویا به سیتی پرداخت کرد. آخرین مورد به مبلغ 58 میلیون پوند به چلسی فروخته شد که 20 درصد آن به سیتی باز می‌گردد. امسال سیتی 19 میلیون پوند برای فروش جیمز ترافورد به دست آورد، دروازه‌بانی که بدون بازی در تیم اصلی به برنلی پیوست. اکنون به نظر می‌رسد که تنها ریکو لوئیس از فیل فودن برای رسیدن به تیم اصلی از یک آکادمی بسیار تحسین‌شده اما سودآور، تقلید می‌کند.
در فوتبال امروزی که هر چیزی قیمت خودش را دارد، زمان تبدیل‌شدن به دارایی‌های قابل‌نقد، در آینده کوتاه می‌شود. هرکسی که بخواهد سلسله فوتبال مدرن خود را بسازد، باید هزینه بازیکنان دیگران را بپردازد.
- ترجمه‌ای از یادداشت John Brewin برای وبسایت گاردین
