? تشابه دو پرفورمنس/ گراند اند پاند حبیب نورماگومدوف و تیکی‌تاکای پپ گواردیولا
شاید اگر قرار باشد برای بارسلونای پپ گواردیولا یک «ما به ازاء» در دنیای هنرهای رزمی ترکیبی پیدا کنیم بتوان از حبیب نورماگومدوف نام برد.
همان‌طور که تیم‌های پپ (به خصوص بارسلونا) دنبال تسلط بر حریف با کمترین آسیب ممکن و «تضمین پیروزی» هستند سبک مبارزه‌ی حبیب هم مبتنی بر تسلط بر حریف است. حبیب دارای رکورد ۰-۲۹ است و در طی کریر خود، حتی در یک مبارزه هم شکست نخورد و کسی ندید حتی صورتش مقداری کبود یا زخمی شده باشد! او با سبک گراند اند پاند حریف را در خاک گرفتار میکرد و با توزیع وزن خود روی حریف فشار زیادی به او تحمیل میکرد و غالباً در مبارزاتی یک طرفه حریفانش را شکست می‌داد. هرچند رافائل دوس انجوس، ادسون باربوزا و ال یاکوئینتا و... اجازه ندادند حبیب آن‌ها را فینیش کند و نتیجه فایت را به رأی داوری کشاندند اما در این مبارزات هم به وضوح حبیب کاملاً برتر و مسلط‌تر بود.
پپ گواردیولا هم از بازیکنانش می‌خواست مالکیت توپ را از آن خود کنند تا حریف شانس کمتری برای گل زدن به تیمش داشته باشد. از نظر ریاضی و روی کاغذ تیمی که مالکیت توپ بیشتری داشته باشد پیروزی‌اش محتمل‌تر است چون ابتکار عمل دست آن‌هاست و فرصت‌های بیشتری خلق می‌کنند. وقتی توپ دست شماست اعتماد به نفس شما بیشتر است، خونسردتر هستید و بازیکنان حریف را تبدیل به خرس وسط کرده‌اید. اگر استثنائات را کنار بگذاریم در ۹۰٪ مواقع تیمی که مالکیت توپ بیشتری دارد برنده بازی می‌شود.
از طرفی وقتی حبیب، حریفش را خاک کرده و روی او سوار شده ریسک و احتمال آسیب دیدنش را کاهش داده است.
احتمال موفقیت خود را بالا برده و احتمال موفقیت حریف را کاهش داده است.
البته این روش هم می‌تواند گاهی اوقات به بن‌بست بخورد. مثلا بارسلونا در تقابل با تیمی مثل اینتر مورینیو که با تمام نفرات دفاع میکرد آچمز شد یا حبیب در مبارزه با گلیسون تیبائو (که تیک داون دیفنس خوبی داشت و به راحتی خاک نمی‌شد) دچار چالش شد.
اما باید اعتراف کرد افرادی مثل پپ یا حبیب کمال‌گرا هستند و با قاطعیت دنبال شکست دادن حریف هستند نه از روی شانس و اقبال. حتماً می‌توان این موضوع را به وجوه مختلف زندگی هم تعمیم داد و برای پیروزی در هر چالشی به دنبال پیدا کردن سبک غالب و قاطع بود.
