کوروش بزرگ؛ مردی برای تمام فصول

از خلال انبوه روایت ها و نوشته های مورخان و پژوهشگران و منشور حقوق بشر بابل، می توان نوری کم سو، بر شخصیت و منش شاه بزرگ هخامنشی تاباند. او فرمان به قتل و غارت در سرزمین های فتح شده نداد. از واداشتن مردم به ترک دین و آئین پرهیز کرد. حاکمان مغلوب را بخشید، با تیشه جهل، هیچ بنای آبادی را ویران نکرد، کتاب و کتابخانه و دانشکده و معبدی را طعمه آتش نساخت و زنان و کودکان را به اسارت و کنیزی و بردگی جنسی وادار نکرد.

در زمانه ای که کشتار وحشیانه، اسارت مردم و نابودی زیر ساخت های ملل مغلوب از سوی فاتحان امری رایج و مرسوم بود و حتی در جهان متمدن امروزی، شواهد پر شماری از این رفتارهای وحشت انگیز در دست است؛ منادی و پیام آور آزادی و مدارا شد. کارنامه سی سال حکومت کوروش را باید جدا از انگاره های افراطی هواخواهانه ودیدگاه های بسته ی ستیزه جویانه داوری کرد و بی تردید عملکرد سیاسی او به مانند دیگر حاکمان، از ضعف و ایراد خالی نیست، با این حال سلوک و منش بی همتای او که بخشی از آن بر استوانه ای گلی برای ملت ها ماندگار شده است، حتی در عصر پر آشوب کنونی، راهگشا و پند آموز خواهدبود.
مشاهیر، مفاخر، آداب، رسوم، بازی ها، کتاب ها، بناهای تاریخی و میراث های معنوی، مایه مباهات و تابلوی اعتبار هر کشور و ملتی است. شایسته است؛ برای پاسداشت میراث تمدنی این خاک پر گهر، هفتم آبان ماه، سالروز صدور اولین منشور حقوق بشر جهان را به نام "کوروش بزرگ" در گاهشمار رسمی کشور ثبت شود.