امارت سیسیل
امارت سیسیل یک پادشاهی اسلامی بود که از سال 831 تا 1091 بر جزیره سیسیل ایتالیا حکومت می کرد. پایتخت آن پالرمو (به عربی: Bal'harm) بود که در این دوره به مرکز فرهنگی و سیاسی عمده جهان اسلام تبدیل شد. سیسیل بخشی از امپراتوری بیزانس بود تا زمانی که نیروهای مسلمان از شمال آفریقا شروع به حملات کردند و این حملات تا سال 965 ادامه داشت. در سال‌های 831 تا 909 ایالتی از امارت اغلبیانِ افریقیه و در سال‌های 909 تا 948 ایالتی از خلافت فاطمی بود. پس از 948 تحت فرمان بنی کلب به صورت امارت خودمختار حکومت می‌شد و پس از 1044 امیرهای مختلفی در جنگ برای حکومت بر این جزیره بودند.
تحت حکومت مسلمانان، این جزیره به طور فزاینده ای مرفه و جهان وطنی شد. تجارت و کشاورزی رونق گرفت و پالرمو به یکی از بزرگترین و ثروتمندترین شهرهای اروپا تبدیل شد. سیسیل چند آیینی و چند زبانه شد و فرهنگ متمایز عربی-بیزانسی توسعه یافت و مهاجران عرب و بربر اسلامی با جوامع محلی یونانی- بیزانسی و یهودی ترکیب شدند. از اوایل قرن یازدهم، امارت به دلیل اختلافات داخلی و اختلافات خاندانی شروع به گسسته شدن کرد. مزدوران نورمن مسیحی تحت رهبری راجر اول در نهایت جزیره را فتح کردند و شهرستان سیسیل را در سال 1071 تأسیس کردند. آخرین شهر مسلمان در جزیره، نوتو، در سال 1091 سقوط کرد و پایان حکومت اسلامی در سیسیل اعلام شد. راجر به عنوان اولین کنت سیسیل، درجه نسبی از مدارا و چندفرهنگی را حفظ کرد. مسلمانان سیسیلی شهروندان این شهرستان و پس از آن پادشاهی سیسیل باقی ماندند. تا اواخر قرن دوازدهم، و احتمالاً تا اواخر دهه 1220، مسلمانان اکثریت جمعیت جزیره را تشکیل می‌دادند، به جز در ناحیه شمال شرقی وال دمون، که عمدتاً یونانی و مسیحی بیزانسی باقی مانده بود. اما در اواسط قرن سیزدهم، مسلمانانی که مسیحیت را ترک نکرده بودند اخراج شدند و تقریباً 400 سال حضور اسلام در سیسیل پایان یافت. بیش از دو قرن حکومت اسلامی توسط امارت آثاری را در سیسیل مدرن بر جای گذاشته است. تأثیر جزئی عربی در زبان سیسیلی و در نام مکان های محلی باقی مانده است. تأثیر بیشتر در زبان مالتی است که از سیکولو-عربی گرفته شده است. سایر بقایای فرهنگی را می توان در روش های کشاورزی و محصولات کشاورزی جزیره، غذاهای محلی و معماری یافت.
