حضرت

معمولا وقتی یکی میره، خیلی سخته ولی برعکس تصور خیلیا وقتی اون که رفته برمیگرده (بر خلاف صحبت داریوش) رفتن دوبارش خیلی سخت تره... چون میدونی این دفعه واقعی تره مثل اسکولز و الان بوفون...مهم ترین و دوست داشتنی ترین شخصیت فوتبالیم بعد سر الکس...هرچی در ادامش بگم حق مطلب ضایع میشه...پس ترجیح میدم سکوت کنم و رفتن کسی که باهاش عاشق فوتبال شدم، با تیم اقای تراپاتونی و اون داور مزخرف تو جام جهانی 2002 رو تماشا کنم...خدانگه دار اقایی که تو 43 سالگی و بازی اخرت هم 3 تا سیو خوب داشتی :(((  

پ.ن: کاش ما رو هم تو اوج موفقیتمون اگه موفقیتی در کار باشه اینجوری بالا و پایین بندازن و مثل بونوچی کلی غصه بخورن از رفتنمون :|