نفرت انگیزان . رقابت همیشگی ایران با کشورهای آسیایی در فوتبال
شیروان ، سلماس ، قصر قند ، جزیره سیری ، شما فارغ از این که در کدام شهر و منطقه از ایران زندگی کنید به احتمال زیاد یک نقطه مشترک با سایر هموطنان فوتبالی خود دارید . اینکه بدون شک شما هم از یکی از تیمهای آسیایی رقیب ایران متنفرید . عراق ، کره جنوبی ، بحرین ، ژاپن ، امارات و عربستان . با هر بار شنیدن یونس محمود و پارک جی سون و سامی جابر ، اتوماتیک وار عطش و میل پیروزی در شما به طرز جنون آمیزی بالا میرود البته نه اینکه شما فردی باشید که علاقه ای بردن تیم محبوتتان در مقابل همه تیم ها را نداشته باشید نه ، بلکه میل پیروزی شما در مقابل چنین تیمهایی به طرز سادیستی بالاست حتی با طحال پاره یا دستی شکسته. شما حتی اگر در لواسان تهران نیز زندگی کنید حالتان هم از شنیدن نام لی وون جائه ( دروازه بان آماده کره جنوبی در انتخابی جام جهانی ۲۰۱۰ که در ورزشگاه آزادی نیز بازی کرد ) به هم میخورد ، از چغر و بد بدنی هایش از گل نخوردن هایش . اگر حتی یک راننده تاکسی ساده در کاشمر هم باشید احتمالش بالاست که با شنیدن نام عربستان و هوساوی هایش دندان ها را به هم گره بزنید
اصلا چرا حتی از رنگ قرمز بدرنگی که رنگ لباس کره جنوبی نیز تنفر داریم ؟ مهم نیست ... این مقاله تلاش نمیکند که به دلیل تنفرتان جواب دهد . یا احیانا تنفر و تعصب شما را بیشتر و بیشتر کند ... اکیدا ، بلکه یک موضوع جالب تر ... اینکه کدام یک برای شما تنفر برانگیزترند ؟ این مهم است
وقت تلف کردن های همیشگی تیمهای عربی که دروغ چرا خودمان در بعضی اوقات در این زمینه دست آنها را از پشت می بندیم ؟ گربه سیاه های تیم ملی عراق که الحق و الانصاف در این چند ساله تیمی را ساخته اند که حتی تیم قدرتمند کی روش نیز از بردن آن عاجز بود ؟ عربستان بردنمان در آزادی و داستان های بیرون از زمین و رقابت های همیشگی و یا کره جنوبی با فوتبال بی روح و سرد ، مانند طبع خودشان ؟
همه و همه اینها باعث شده اند تا از زمانیکه چشم باز کرده ایم رقابت جنون آمیز ایران با این تیمها را ببینیم ، گزارش های فوق یک جانبه گرایانه آقا جواد خیابانی مقابل کشور های حوزه خلیج فارس را دیده ایم و می بینیم و رقابت تا پای جان علی دایی و کریم باقری و احمد رضا عابدزاده را با غول های عربی و شرقی را به نظاره بنشینیم .
آنچه که هست این است که این رقابت ادامه خواهد داشت چون نفرت تمام نخواهد شد فقط این بار دایی و باقری و تمیات و جی سون و ناکاتا جای خود را به بیرانوند و طارمی و قلی زاده و سون و سلمان فرج و ... خواهند داد با کمی شدت کم تر ( به دلیل ماهیت امروز فوتبال ) و با همان وسعت جغرافیایی . از جزیره سیری گرفته تا سلماس از شمال تا جنوب و شرق تا غرب کشور ....
