روزگار قدیم؛ نخستین طیاره های ساخته شده با دانش بومی
بعد از مشاهده هواپیماهای فرنگی، به غیرت ایرانیان برخورد و با گفتن این جمله که «هنر نزد ایرانیان است و بس» به ساخت طیاره هایی با دانش بومی پرداختند . آنها در مدتی کم توانستند بادبادک‌های مسافربری بسازند که ظرفیت نشستن توله سگ‌هایی را داشت که اولین مشتریان این هواپیماها بودند. جز بابادک های ساده، بادبادک های دنباله دار و یک گوشواره و دو گوشواره و فرفره دار و فانوسدار و و خلاصه انواع بادبادک را در اندک زمانی توانستند اختراع کنند. شوق پرواز در میان ایرانیان قدیم چنان بالا گرفت که نه تنها کودکان، بلکه بزرگسالان را نیز وسوسه پرواز گرفت و رقابتی سخت میان آنها در تولید به‌روز ترین طیاره ها در گرفت. از بهار تا پاییز کار ملت ایران مقیمِ مرکز و حومه، پرواز دادن انواع این طیاره های کاغذی در آسمان بود. تماشای آسمان شهر در غروب دیدنی‌تر می‌شد که بادبادک‌های فانوس دار 4 موتوره به پرواز در می‌آمد. شرط بندی هم بر سر پرواز بیشتر بادبادک، ارتفاع پرواز و میزان تحمل بادبادک در حمل توله‌سگ های سنگین‌تر هم میان اهالی پایتخت رونق گرفته بود و آخرین رقابت جنگ میان بادبادک‌های جنگنده بود: کدام بادبادک، بادبادک دیگر را سرنگون میکند یا می‌تواند با فانوسش، بادبادک دیگری را مشتعل و سرنگون کند و بدین گو‌نه ملت ایران در دوره قاجار با دانش بومی توانستند آسمان را به تسخیر خویش درآورند.(خاطرات جعفرخان شهری)
پ.ن: عکس تزیینی است
