حکمت ۱۲۲ نهج البلاغه

حضرت علی(ع) که در تشییع جنازه ای حاضر بود،شنید که فردی می خندد پس فرمودند:

گویی مرگ بر غیر ما نوشته شده و حق جز بر ما واجب گردید، و گویا این مردگان مسافرانی هستند که به زودی بازمی گردند، در حالی که بدنهایشان را به گورها می سپاریم، و میراثشان را می خوریم.گویا ما پس از مرگ آنان، جاودانه ایم!. آیا چنین است که اندرز هر پند دهنده ای از زن و مرد را فراموش می کنیم و خود را نشانه تیرهای بلا و آفات قرار دادیم؟